بخشی از متن فایل رایگان مقاله اثربخشي درمان شناختي- رفتاري گروهي بر رفتار خودمراقبتي، بهزيستي ذهني و اميدواري در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 :
زمینه و هدف: دیابت یک بیماری مزمن، از نظر مدیریت بیماری و لزوم خودمدیریتی، پیچیده ترین بیماری محسوب می شود. درمان شناختی- رفتاری از روشهایی است که در ایجاد خودمدیریتی و خودتنظیمی نقش عمدهای ایفا میکند. این پژوهش با هدف تعیین تأثیردرمان شناختی- رفتاری بر رفتار خودمراقبتی، شاخص های بهزیستی و امیدواری در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بود.مواد و روشها: این پژوهش نیمهتجربی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعهکننده به کلینیک دیابت بیمارستان رازی اهواز بودند، که 30 نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه گواه (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه90 دقیقهای با روش درمان شناختی- رفتاری آموزش دیدند و همه افراد پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی Toobert Hompson و Glaskow، بهزیستی روانشناختی Ryff و امیدواری Snyder را به عنوان پیشآزمون و پسآزمون تکمیل کردند. دادهها با روش کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرمافزارSPSS نسخه 21 تحلیل شدند. سطح معنیداری آزمونها 05/0 در نظر گرفته شد.
یافتهها: تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان شناختی- رفتاری گروهی باعث افزایش معنیدار رفتارهای خودمراقبتی، بهزیستی ذهنی و امیدواری در گروه آزمایش مبتلایان به دیابت نوع 2 شد (p≤0/05).
بحث و نتیجهگیری: نتایج نشان داد درمان شناختی رفتاری گروهی بر بهبود رفتارهای خودمراقبتی، بهزیستی ذهنی و امیدواری مبتلایان به دیابت نوع 2 مؤثر بود. پس روانشناسان و درمانگران میتوانند از روش درمانی شناختی رفتاری گروهی برای افزایش رفتارهای خودمراقبتی، بهزیستی ذهنی و امیدواری آنان استفاده کنند.