بخشی از متن فایل رایگان پاورپوینت دين و فيلم نامه :
مقدمه:علیهاالسلام 1 اگر فیلم نامه نویسی گونه ای از ادبیات نمایشی است که به مشاهده، تجربه، وسعت اطلاعات، ذوق و مهم تر از همه، اهداف نویسنده متکی است که پس از پرورش متن به خلق تصویریِ شخصیت و یا ماجرایی خاص که گاه بدیع است می انجامد. اگر هر نوشتاری مبتنی بر اصول پیشینه و پسینه ی عقلی، عقلایی، وحیانی و تجربی است و اگر عرضه ی دینی به دو نحوه ی نوشتاری و گفتاری بوده است، پس باید ارزیابی کرد که رابطه ی میان فایل رایگان پاورپوینت دين و فيلم نامه در دو بعد «اصولِ نگارشی» و «احکامِ نگارشی» چگونه است و این روش نگارش که برتافته از قدرت خلاقیت تصویرسازی انسان است، چگونه می تواند و باید متأثر از دین و مبانی آن باشد.
2 اگر ابلاغ وحی، بدون کتاب نبوده است و اگر کتاب وحی در تمام ادیان تاریخی همراه با بیان حوادث عبرت آموز بشری همراه بوده است و اگر بیان داستانی حوادث به نحوی بوده است که بشر شنونده ی خود را در ظرف حادثه می یافته تا بتواند از آن پندها بیاموزد و اگر حضور بشر شنونده در متن حادثه ی تاریخی در آن دوران با بیان نوشتاری و گفتاری و صرفا تخیل فردی از حضور همراه بوده است، در حالی که در دوران کنونی با آن بیان نوشتاری و گفتاری با تصویر فردی و جمعی همراه است به دلیل تکنولوژی مدرن رسانه ای پس باید بر این باور بود که با تنقیح مناط از اصول بیانیِ نوشتاری در عرضه ی حوادث گذشته و یا حال، می توان به اصول متن نویسی فیلم نامه ای دست یافت؛ به خصوص آن که اصول بیان نوشتاری حادثه ها مشکل تر از اصول فیلم نامه ای آن بدون توجه به مشکلات تکنولوژی است. پس تعبیر فیلم نامه ی دینی، تعبیری نادرست نیست. زیرا نه تنها می تواند موضوع و یا ماجرای فیلم نامه ی دینی باشد، تا تعبیر فوق درست باشد، بلکه می توان اصول فیلم نامه نویسی را نیز از متن نگارش کتب وحی با تنقیح مناط به دست آورد و به واقع واژه ی فیلم نامه ی دینی را از درون متنِ فیلم نامه، دینی و واقعی پنداشت و از مجاز ناشی از لحاظ یک سویه ی موضوع دینی و یا ماجرای دینی در تعبیر واژه ایِ فوق پرهیز کرد.
2 رابطه ی میان اصول و احکام دینی را با فیلم نامه باید از ابعاد زیر مورد بررسی قرار داد:
اصول ارزشی نگارش فیلم نامه
قواعد و فنون نگارشی فیلم نامه
سبک های فیلم نامه نویسی
مکاتب فیلم نامه نویسی
3 بهره گیری از فیلم نامه برای دین می تواند در دو بعد زیر صورت پذیرد:
عرضه ی تصویری شخصیت ها و شاخص دینی و ضد دینی.
عرضه ی حوادث و ماجراهای تاریخی دین و ضد دینی.
بدیهی است در بعد اول فعالیت تصویرسازی شاخص های دینی و ضد دینی، هدف اولی و اصلی پردازش شخصیت ها بدون توجه ذاتی به ماجراهای زندگی آن هاست. بنابراین باید همراه با شخصیت مورد نظر تا جایی که می توان جلو رفت و او را پردازش نمود. در حالی که در روش دوم این ماجرا است که شخصیت ها را در درون خویش جای می دهد. پس باید در آن روش، «سیناپس بندی» اصول حادثه و ماجرا تا انتهای آن صورت پذیرد و شخصیت اصلی مورد نظر نابود شده باشد.
4 بهره گیری از معارف وحیانیِ دین به هنگام تعریف تصویری ماجراها و شخصیت های دینی و ضد دینی در چگونگی نوع ارتباط میان مخاطب و شخصیت مثبت و منفی داستان و یا اصل ماجرای فیلم نیز قابل تعریف است. این که چگونه قرآن و معارف اهل بیت علیهم السلام به هنگام بیان ماجراها و یا زندگی شخصیت های مثبت و منفی تاریخ دینی، میان مخاطبان قرون حال و آینده و آن حوادث نوشته ارتباط برقرار می کند، می تواند نقشی اساسی در تبیین نوع ایجاد ارتباط میان مخاطبان و فیلم نامه های حادثه ای و یا شخصیتی نیز کاربری اساسی داشته باشد. تلاش برای هم ذات پنداری مخاطبان صالح با شخصیت های مثبت و مخاطبان ناهنجار با شخصیت های منفی و ملموس کردن انگیزه ها و رفتارهای شخصیت های داستان برای مخاطبان چیزی نیست که قرآن در طی قرون گوناگون از برای افراد و اقوام مختلف عاجز باشد. پس می توان از آن روش های معیّن هم ذات پنداری و ملموس سازی بهره ها گرفت و رابطه ی میان فایل رایگان پاورپوینت دين و فيلم نامه را مستحکم تر از آنچه در تصوّر فعلی می گنجد، جدی تر و واقعی تر پنداشت.
5 فیلم نامه ی دینی نمی تواند برای ترسیم تمام حوادث و یا شخصیت سازی ها مدل واحدی داشته باشد. زیرا که نوشتار فیلم نامه ی شخصیتی وابسته به خصوصیات شخصیت هایی است که هر کدام از حیث شخصیتی با دیگران تفاوت دارند و یا حداقل شرایط زندگی دوران خاصّ آن ها با سایرین متفاوت است. بنابراین هر کدام مدلی جدید می طلبند. همین سخن در مورد فیلم نامه های ماجرایی نیز صادق است. زیرا که نوع ماجراها در بسیاری از مواقع کاملاً با سایر ماجراها تفاوت دارد. البته این سخن بدان معنا نیست که مدل های فیلم نامه نویسی صد در صد با یکدیگر تفاوت جوهری دارند، بلکه به معنای آن است که از اختلافات عدیده ای برخوردار می باشند و نه آن که تباینی کامل با یکدیگر داشته باشند.
6 با مراجعه به متون دینی به آسانی می توان ادبیات نمایشی را از آن ها استخراج کرد و با بهره وری از مدل بیانی آن مدل های منصوص فیلم نامه نویسی را تعریف نمود. بنابراین فیلم نامه ی دینی، گاه منصوص و گاه کار معتقدان و نویسندگان متونِ دینی است. آنچه که کارکرد یقینی دارد، نوع اول فیلم نامه ها است ولو فیلم نامه های نوع دوم پس از پیدایش و تداخل، مدل هایی را عرضه می کنند که گاه از ویژگی بدیعی برخوردار می باشند. بنابراین نمی توان به فرمول های کتابی بشر به عنوان معیار نگریست، بلکه باید علاوه بر آن مدل های وحیانی اصیل را و الگوهای بدیع متدّینین را نیز مد نظر داشت.
7 عرضه ی فیلم نامه ای حوادث و شخصیت های دینی باید واقعی باشد، ولی واقعی محض نیز نمی تواند باشد. زیرا که احاطه ی کامل به شرایط و فضاهای زندگی شخصیت های دینی و یا پیدایش ماجراها وجود ندارد. بنابراین باید فیلم نامه های دینی را «واقع نما» پنداشت؛ و نه واقعی محض. بگذریم از این که در بسیاری از مواقع، واقعیات جاذبه دار نیست. پس باید با استفاده از تخیل، جاذبه های ناپیدای برخی از زوایا و واقعیات را به مخاطبان عرضه کرد.
8 اصول وحیانی، عقلانی و حتی کاربردی تدوین فیلم نامه، متناسب با موضوع، سوژه و مخاطبان فیلم نامه است. بنابراین علاوه بر اصول مشترک فیلم نامه نویسی خود از اصول اختصاصی غیر قابل بهره وری در سایر موارد برخوردار است. به عنوان مثال در فیلم نامه ی کودکان باید از اصول زیر بهره گرفت در حالی که این اصول بعضا در سایر موارد قابل بهره برداری نیست.
اصل متناسب بودن فیلم نامه با شیطنت های مشروع کودکانه در سخن و یا رفتار.
اصل لزوم لحاظ قدرتِ تصمیم گیری و حفظ شخصیت دینی و فطری کودک مورد نظر در تنظیم فعالیت های کودکانه.
اصل ضرورت القای غیر مستقیم و متناسب مفاهیم تربیتی و دینی برای کودکان.
اصل ضرورت عرضه ی مثبت و الزامی مفاهیم و اعمال دینی برای کودکانِ هفت سال به بالا.
چنان که در فیلم نامه های جنگی این اصول بهره گرفته می شود:
اصل فرازیستی نکردن شخصیت های جنگیِ تاریخ دینی و طبیعی عرضه کردن آن ها جهت تشویق عموم مردم به حضور در جنگ.
اصل ضرورت تثبیت قدرت توسعه ی سیاسی از راه جنگ.
9 اگر هر فعالیت اجتماعی بدون هدف نیست و اگر در فیلم نامه نیز باید هدف آن هم از نوع مطلوب مورد توجه باشد و اگر اهداف منفی برخی از فیلم نامه نویسان، وسوسه های پنهانی، شهوات کور، تمایلات خالص حیوانی، تباه سازی وقت و عمر، آسودگی مادّی از راه تحقیر مردم و ایجاد فساد، بی فکری و لاابالی گری است و اگر هدفِ انسان متعبد دینی به تبع جوامع دینی پرهیز از ناهنجاری های فوق بر اساس دستورالعمل های شارع دین و به اقتضای مصالح واقعی و تکوینی بشری است، پس باید اهداف واقعی فیلم نامه نویسی دینی را بقای معنوی، رشد فکری، سرگرمی، ایمان ساز، زیبایی شناسی کمال پرور و مهم تر از همه، عرضه ی الگوهای خالص دین برای ایجاد گرایش هر چه بیش تر به سوی دین باشد. پس لحاظ «کدامین نویسنده در شناخت کدامین هدف در تدوین» و بالاخره «کیستیِ جذب شنوندگان» از وظایف اصلی فیلم نامه نویسان، تهیه کنندگان و سایر دست اندرکاران ساخت و عرضه ی فیلم دینی می باشد. چرا که بهره وری کور و حتی همکاری بدون توجه، پدیدآورنده ی خسارات جبران ناپذیر فردی و اجتماعی ضد دینی و عواقب وحشتناک و ترس آور اخروی است.
10 رسانه ای که به دنبال عرضه ی تصویری فیلم نامه است، نقش اساسی در نوع، تدوین و اصول کاربردی و فنون قابل بهره برداری در فیلم نامه دارد. چرا که فیلم نامه ی سینمایی قابل تبدیل به فیلم نامه ی تلویزیونی نیست. بنابراین اگر در رسانه ی سینما، فیلم نامه برای 5/1 ساعت و برای تلویزیون 45 دقیقه است و اگر جا افتادن شخصیت های فیلم نامه ی سریالی برخلاف سینمایی چند دقیقه ای است و اگر جا افتادن شخصیت های فیلم نامه های سریالی دیگر نیازی به معرفی شخصیت و فضاها نیست به طوری که نیازی به معرفی شخصیت ها و فضاهای جدید ندارد و اگر الگوی مورد نظر برای آن فرم، یافت شخصیت های مصداقی الگو از مختصات اصلی فیلم نامه های سریالی است و اگر مناسب کردن شخصیت های داستانی سریال با نظر نمایی بازیگران مورد نظر به دلیل تأثیر قدرت اجرایی بازیگران بر روی متن فیلم نامه از دیگر مختصاص خاصّ فیلم نامه های سریالی است و اگر فیلم نامه های سریالی گاه داستانی دنباله دار تاریخی و گاه تخیلی، و بالاخره گاه شخصیت های ثابت ماجراهای متعدد است، که در هر دو صورت و به خصوص صورت دوم عرضه ی پیام های متفاوت با عناصر واحدانسانی، کاری بس مشکل و طاقت فرسا است ولو در نوع اول، مخاطب، نگران سرنوشت شخصیت ها و در نوع دوم نگران اتفاق ها است و اگر این ویژگی ها در فیلم نامه های سینمایی وجود ندارد و یا بسیار کم رنگ است، پس باید اصول کاربردی دینی در باب فیلم نامه نویسی را در هر مورد با توجه به ویژگی های عام و یا انحصاری آن ها مورد توجه قرار داد. باب نخست: دین و اصولِ فیلم نامه نویسی اول: اصول وحیانی حاکم بر فیلم نامه:
اصل صلاح آفرینی و عدم افسادگری در فیلم نامه ها.
اصل هدف گرا سازی و پرهیز از پوچ گرایی در فیلم نامه.
اصل تقیّد دین آوری و پرهیز از لاابالی گری در فیلم نامه.
اصل هدفمندی و پرهیز از لغو و لهو بودن در فیلم نامه.
اصل حریم سازی و پرهیز از عفت شکنی در فیلم نامه.
اصلِ اقرارگری و پرهیز از گرایش به سوی ناهنجاری ها در فیلم نامه.
اصل تحکیم توسعه ساز حکومت دینی در جهان موجود و پرهیز از حکومت شکنی دینی.
اصل لزوم ضرری نبودن موضوع و مفاد فیلم نامه.
اصل لحاظ تقیه ی دینی در بیان حوادث و یا موضوعات اختلاف آفرین در جامعه ی دینی.
اصل وجوب در راستای تعبّد دینی بودن فیلم نامه.
اصل عزت گرا سازی آحاد جامعه ی دینی و پرهیز از تحقیر و یا تضعیف آنان.
اصل ولایی سازی گرایش های سیاسی و حکومتی در فیلم نامه.
اصل شیعه گرایی ساز بودن مفاد فیلم نامه ی دینی.
اصل دشمن شناسی کردن مفاد فیلم نامه ی دینی نسبت به شاخص های ضد دینی و ادیان و فرق غیر شیعه.
اصل تحکیم موقعیت واقعی ائمه علیهم السلام در فیلم نامه ها و پرهیز از تخریب شخصیتی آنان و یا عدم عرضه ی واقعیات آنان.
اصل اخلاق گرا ساز بودن جامعه در فیلم نامه ی دینی.
اصل تفهیم و باورسازی احکام دینی در فیلم نامه ی دینی.
اصل حفظ موقعیت اجتماعی اقشار جامعه ی دینی در فیلم نامه ی دینی.
اصل رشدآفرین بودن مفاد فیلم نامه نسبت به امور عملی و جلوگیری از جمود و خمود علمی.
اصل لزوم تحکیم بخش بودن مفاد فیلم نامه ها نسبت به نهادهای اجتماعی همانند خانواده.
اصل لزوم رعایت مخاطبان نسبت به معارف وحی و دین در عرضه ی فیلم نامه ی دینی.
اصل رعایت حقوق فردی و اجتماعی افراد در جامعه ی دینی.
اصل ناهنجارزدایی از روابط و رفتارهای غیر دینی اقتصادی در فیلم نامه ی دینی.
اصل لزوم رعایت مراتب اهداف و فدا نکردن اهداف عالی به خاطر اهداف واسطه ای.
اصل تحقیر شخصیتی و موقعیتی غیرشیعیان.
اصل انقلاب آفرینی مفاد فیلم نامه از برای جوامع غیر شیعی و انتظار فرج آفرینی در جوامع شیعی.
اصل عرضه ی زیبایی های متن در فیلم نامه ی دینی.
اصل پرهیز از افشا شدن ناهنجاری های جامعه ی دینی.
اصل پرهیز از ناهنجاری های اخلاق گفتاری، مانند تهمت و غیبت در فیلم نامه.
اصل ضرورت معارض نبودن مفاد فیلم نامه ها با احکام ضروری و فقاهتی شارع دینی.
اصل وجوب ایجاد تحرک و حفظ فرهنگ و سنت های دینی بدون نوع سوژه ها.
اصل آمر به معروف ها بودن و ناهی از مکروه ها بودن فیلم نامه ی دینی. دوم: اصول عقلایی فیلم نامه:
اصل اول: اصل جاذبه ی فیلم نامه های غیر غربی و شرقی به دلیل تناسب آن با فطرت دینی از راه:
الف: قرار دادن شخصیت های فیلم نامه در موقعیتی که به طور عادی توان مقابله با آن ها وجود ندارد. ولو در لحظه ای حساس توان مقابله ی فوق بروز می کند.
ب: شبکه ی روابط و مناسبات فی مابین شخصیت ها.
ج: رمزآوری و پیچیدگی در روایت داستان.
د: باور کردن شخصیت ها از سوی مخاطبین.
اصل دوم: اصل لزوم هم ذات پنداری، همدلی و شریک کردن مخاطبان به نحو «صادقانه»، «طبیعی» و «فطری» در غم و شادی شخصیت ها، اشتباه ها و یا برتری های آن.
اصل سوم: اصل لزوم درگیر شدن با موقعیت های ناسازگار در فیلم نامه جهت یافت راه حلّ و پرهیز از رها کردن.
اصل چهارم: اصل لزوم بدیع و بی سابقه بودن سوژه های فیلم نامه.
اصل پنجم: اصل لزوم جمعی نویسی و کارگاهی نویسی فیلم نامه.
اصل ششم: اصل لزوم بهره گیری از مشورت به هنگام تدوین فیلم نامه، در زمینه ی حوادث، در تجزیه و تحلیل شخصیت ها و بالاخره مشورت در مکالمه های فیلم نامه.
اصل هفتم: اصل لزوم مبتنی بودن تخیل ها در فیلم نامه بر اساس اتفاق های تجربه شده به دلیل عدم امکان خلق شخصیت ها و یا ماجراهای تخیلی محضِ بدون سابقه.
اصل هشتم: اصل لزوم تخطّی از اصول و قوانین فیلم نامه نویسی در صورت وجود تجارب و دانسته های لازم برای درگیر کردن مخاطبان با فیلم نامه.
اصل نهم: اصل لزوم پیش بینی تمام موقعیت های داستانِ فیلم و تدوین آن در فیلم نامه. سوم: اصول نگارشی فیلم نامه بر اساس مراحل تدوین آن: مرحله ی الف) اصول اندیشه ای فیلم نامه:
اصل تعیین نوع و سطح مخاطبان
اصل سوژه یابی یا کشف ایده و موضوع اصلی همراه با تبیین چند سطری از پیام اصلی فیلم نامه.
اصل تفکر و تحقیق پیرامون موضوع فیلمنامه جهت تدوین مسایل طرح کلی و یا طراحی.
اصل یافت و تعیین شخصیت های محوری داستان. مرحله ی ب) اصول طرّاحی فیلم نامه:
اصل تعیین بهترین نقطه ی شروع
اصل تدوین اولیه ی چند صحنه ای از کمان کلّی و پلات داستانی سوژه.
اصل تعیین نقاط فرد و زوج فیلم نامه یا طراحی نقاط کشمکش های داستان.
اصل تبیین پایان و سرنوشت داستان و شخصیت های آن. مرحله ی ج) اصول تصویرسازی فیلم نامه:
اصل سیناپس بندی طرح کلی.
اصل فصل بندی داستان.
اصل سکانس بندی داستان.
اصل صحنه سازی تصویری.
اصل مفصّل نویسی سیناپس ها و بیان جزئیات دقیق ماجراهای هر سکانس.
اصل عرضه ی گفتاری فیلم نامه برای مردم و متخصصان جهت یافتن نقاط ضعف و قوت آن.
اصل رجوع به خود برای تعیین نقاط عطف کار.
اصل یافت جمله های کد و یا نغز از برای تدوین مکالمه ها و یا شخصیت پردازی.
اصل نوشتار دقیق سطر به سطر و محکم لحظه به لحظه ای حوادث فیلم نامه به نحو یک ستونی و یا دو ستونی فیلم نامه به دو صورت دیداری و شنیداری.
اصل پیدا کردن نمونه های عینی سوژه و سر و کله زدن با آن.
اصل مطالعه ی کتب و مجله های مرتبط با سوژه.
اصل جابجایی، حذف و اضافه ی فیلم نامه ی تدوین شده. چهارم: اصول مکالمه در فیلم نامه ها:
اصل لزوم تناسب داستان با دیالوگ و تأثیرپذیری دیالوگ ها از شخصیت نویسنده.
اصل لزوم تصنّعی نبودن دیالوگ های فیلم نامه.
اصل لزوم موجز و مختصر بودن دیالوگ ها بر اساس اصل دیداری بودن و نه شنیداری بودن آن.
اصل لزوم ساده و مفید بودن دیالوگ ها و ضرورت دور بودن از صناعت پردازی و نثر نویسی و یا استفاده از واژه های عجیب و غریب و یا خاص.
اصل زیبانویسی دیالوگ ها و یا خوش آهنگی و در دهان خوب چرخیدن.
اصل لزوم تناسب دیالوگ های داستان فیلم با رفتار، جنس، طبقه ی اجتماعی و موقعیت دینی شخصیت مورد نظر داستان.
اصل لزوم ویرایش از حیث کم و زیادی سخن دیالوگ های داستان، یا پرداخت نهایی دیالوگ ها.
اصل ضرورت انتقال حسّ، عاطفه و بالاخره اطلاعات به مخاطب در متن دیالوگ ها، برای باور کردن مخاطبین نسبت به دیالوگ ها.
اصل لزوم پرقدرت بودن دیالوگ ها و غیر منتظره بودن آن ها.
اصل لزوم کم گویی و گزیده گویی.
اصل لزوم مستقیم نبودن دیالوگ ها جهت غیر مستقیم کردن اطلاعات.
اصل استفاده ی بیانی بجا از پرسوناژها.
اصل جمع آوری سوژه ها و اصطلاح های شخصیت های داستانی برای استفاده از نحوه ی بیانی آن ها در متن دیالوگ ها.
اصل بهره گیری از واژه های دارای پایگاه مردمی جهت معرفی هر چه بیش تر شخصیت مورد نظر داستان.
اصل تدوین صحنه ها همراه با دیالوگ ها.
اصل لزوم رعایت تفاوت دیالوگ های صحنه های گرم و عاطفی از صحنه های خشونت بار به طوری که نرمی کلام، زیبایی واژگان و ضرب آهنگ آرام در صحنه های گرم باید رعایت شود؛ در حالی که بکارگیری واژگان تیز و برنده و ضرب آهنگ های تند در صحنه های خشونت بار ضروری است.
اصل گرفتار نکردن شخصیت های داستان در گفتگوهای تکراری و بی ثمر شخصیت ها جهت جلو بردن آن ها.
اصل لزوم هدفمندی دیالوگ ها. پنجم: اصول سوژه یابی دینی:
اگر سوژه های فیلم می تواند موضوع خاص، حادثه ای ویژه و یا شخصیتی تاریخی باشد و اگر هر سوژه ای در صورت مطرح بهینه شدن، جهان خاصی را برای خود می سازد که مشحون از بایدها و نبایدها است و اگر معیار در عرضه ی سوژه ها، سعادت انسانی است و اگر قوام سعادتمندی به دینی بودن است، پس سوژه ای باید در فیلم نامه ها مطرح شود که به نحوی بار دینی داشته باشد چه این بار موضوعِ دینی باشد یا ماجرایی دینی و یا شخصیتی دینی.
حال با توجه به این مقدمه می توان از اصول مهم سوژه شناسی زیر بهره گرفت:
اصل ضرورت کشف سوژه ی مناسب با احساسات فطری مخاطبان و شرایط زمان و مکان و نیازهای اجتماعی.
اصل لزوم ارتباط اندیشه ای با سوژه از سوی نویسنده ی فیلم نامه و مخاطبان.
اصل ضرورت ارتباط زیبا شناختی با سوژه.
اصل لزوم دستاورد آوری عرضه ی سوژه از حیث فکری و لذتی.
اصل لزوم پرورش سوژه بر اساس مبانی دینی واقعیت های عینی، علیرغم مشکلات اجرایی و هزینه های گزاف و مدت زمان فراوان.
اصل یافت ماجراهای کوچک و بزرگ مناسب با سوژه از منابع دینی یا واقعیت های عینی و یا تجملات مرتبط با حقایق دینی.
اصل تثبیت موقعیّت حادثه ای سوژه.
اصل لزوم شناخت از شخصیت های واقعیِ پیرامونی برای سوژه ی موردنظر.
اصل لزوم شناخت از حوادث پیرامونی برای سوژه ی دینی.
اصل لزوم یافت حوادث سینه به سینه از برای سوژه های دینی.
اصل لزوم شناخت از زندگی اشخاصی که خود به خود برای سوژه ی مناسب دینی ایجاد کشمکش می کنند.
اصل لزوم لحاظ اقتضای جامعه برای پذیرش ظرفیت یک پیام خاص.
اصل ضرورت بیان سوژه های مورد نظر برای افراد متخصص و یا عادی جهت شناخت و تثبیت موقعیت دینی شخصیت و یا داستان و یا یافت خطاها و گره های مثبت و منفی از آن. ششم: اصول شخصیت سازی فیلم نامه ی دینی:
اگر چه سناریوهای دینی می تواند مبتنی بر شخصیتی خاص، حادثه ای خاص و بالاخره شخصیت و ماجرایی ویژه شکل یابد، ولی از آن جایی که دین و معارف دینی بدون الگو نیست و الگوها نیز در شاخص های دینی تجلی یابنده است و اگر در مقابل هر الگوی صالح دینی، شخصیت های ضد دینی نیز وجود دارند به طوری که ارزش های شخصیت دینی در مقابل عملکرد شخصیت های ضد دینی است که شناخته می شود، پس باید در ازای شخصیت های دینی، عناصر مقابل آن نیز در فیلم نامه های دینی مورد نظر به کار رود. ولو خلق تصویری آن ها تقریبا الگوی ثابتی ندارد.
اصل لزوم تعیین شخصیت های اصلی و حاشیه ای فیلم نامه.
اصل لزوم بهره وری از شخصیت های نمونه و قابل آشنا در زندگی عادی جهت عرضه ی واقعی ترین شخصیت در فیلم نامه.
اصل لزوم نگاه به آدم های واقعی جه