فایل رایگان پاورپوینت زندگي راحت و بهتر در دنيا!

    —         —     Siamak ADN

ارتباط با ما     —     لیست پایان‌نامه‌ها

... دانلود ...

بخشی از متن فایل رایگان پاورپوینت زندگي راحت و بهتر در دنيا! :

برای این که راحت زندگی کنیم، بهتر است خود را در دنیا این گونه فرض کنیم:

یک. خود را میهمانی بدانید که باید از خانه میزبان کوچ کند

ناله ها و شکایت ها مخصوص کسانی است که دنیا را منزل همیشگی خود و مال را ملک خود می دانند؛ تصوّری که مطابق واقع نیست. اما اگر انسان، خود را مهمان بداند، به دنیا دل نمی بندد و ناملایمات آن آسان می گردد و کوچ از آن، راحت می شود.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید: کونوا فِی الدُّنیا أضیافاً... تَبنونَ ما لا تَسکنونَ، و تَجمَعونَ ما لا تَأکلونَ، و تَأمُلونَ ما لا تُدرِکونَ.[1] در دنیا مهمان باشید.. . می سازید آنچه را ساکن نمی شوید و جمع می کنید آنچه را نمی خورید و آرزو می کنید آنچه را به دست نمی آورید.

و در کلام دیگری می فرماید: إنَّ النّاسَ فِی الدُّنیا ضَیفٌ، و ما فی أیدیهم عارِیهٌ، و إنَّ الضَّیفَ راحِلٌ و إنَّ العارِیهَ مَردودَهٌ.[2]

همانا مردم در دنیا مهمان اند و آنچه در دستشان است، امانت است و همانا مهمان، کوچ کننده است و امانت، بازگردانده می شود. هم او می فرماید: ما أصبَحَ فِی الدُّنیا أحَدٌ إلّاضَیفاً و مالُهُ عارِیهٌ، فَالضَّیفُ مُنطَلِقٌ وَ العارِیهُ مُؤَدّاهٌ.[3] هیچ کس در دنیا نیست مگر این که مهمان است و مال او امانت؛ پس مهمان می رود و امانت، برگردانده می شود.

کسی که در دنیا، خود را «مهمان» و مال را «عاریه» بداند، نه نسبت به مدّت اقامت در دنیا نالان می شود و نه نسبت به آنچه ندارد یا از دست داده، شکایت می کند.

دو. خود را غریب یا رهگذر بدانید

ایده آل نگری انسان، مربوط به جایی است که وطن اصلی و اقامتگاه دائمی او باشد. ما از هر چیز نازیبا و ناخوشایندی ناراحت می شویم؛ اما اگرمربوط به محل اقامت ما نباشد، تحمّل آن، چندان مشکل نخواهد بود. اگر کسی به مسافرتی برود که همراه با سختی ها و ناخوشایندی هایی باشد، آنها آن را تحمّل خواهد کرد؛ چون آن جا وطن او نیست. وقتی تحمّل ناملایمات ناممکن می شود که در اقامتگاه دائمی خود با سختی ها و ناملایمات روبه رو شویم. دنیایی که در آن زندگی می کنیم، چگونه جایی است:

اقامتگاه یا توقّفگاه؟ ما در این دنیا چگونه ایم: ساکن یا غریب و رهگذر؟ دنیا خانه دائمی ما نیست و ما نیز ساکنان همیشگی آن نیستیم. این، یکی از واقعیت های دنیاست. پیامبر خدا در این باره می فرماید: کن فِی الدُّنیا کأَنَّک غَریبٌ أو عابِرُ سَبیلٍ، وعُدَّ نَفسَک فی أهلِ القُبورِ.[4] در دنیا به گونه ای باش که گویا نا آشنا یا رهگذر هستی و خودت را در زمره اهل قبور قرار ده.

اگر انسان، خود را در این دنیا غریب و نا آشنا و رهگذری بداند که لحظاتی را در آن سپری می کند، ناملایمات و سختی های آن را آزار دهنده نمی بیند. پس بیاییم خودمان را رهگذر بدانیم تا راحت تر زندگی کنیم.

سه. دل از این دنیای ناپایدار برکنید

اولًا درد و رنج و تحمّل ناپذیری سختی ها، سختی ها مخصوص دل انسان است نه بدن ما. ثانیاً دل را باید در گرو چیزی قرار داد که پایدار و پرفایده باشد. دنیا ناپایدار و پرزیان است؛ لذا شایسته دل بستگی نیست. آنچه پایدار و پرفایده است، آخرت و نعمت های بی پایان آن است. بنابراین، اگر ما زمانی که در این دنیا هستیم، بتوانیم دل خود را به آخرت پیوند زنیم، از ناملایمات دنیا بی تاب نمی شویم. دلی که در گرو آخرت و نعمت های آن باشد، سختی های دنیا را هیچ می بیند و این گونه است که در عین مشکلات، آسوده زندگی می کند. امام علی علیه السلام در باره این روش می فرماید: أخرِجوا مِنَ الدُّنیا قُلوبَکم مِن قَبلِ أن تَخرُج مِنها أبدانُکم فَفیهَا اختُبِرتُم و لِغَیرِها خُلِقتُم.[5] دل هایتان را از این دنیا خارج کنید قبل از آن که بدن هایتان از آن خارج شود.

پس در دنیا آزمایش می شوید و برای غیر آن آفریده شده اید.

و در کلام دیگری می فرماید: کن فِی الدُّنیا بِبَدَنِک وفِی الآخِرَهِ بِقَلبِک.[6] در دنیا با بدنت باش و در آخرت با قلبت.

پس بیایید بدن هایمان را در این دنیا قرار دهیم و دل را به سرای جاوید رهسپار کنیم تا آسوده تر زندگی کنیم.

چهار. دنیا را مثل یک خواب خوش بدانید

دنیا زودگذر است و تا انسان، چشم باز کند، خود را در سرایی می بیند که هیچ چیز از امور دنیایی در دست او نیست. از این رو، دنیا همانند یک خواب است. انسان خردمند، نه به دست آوردن در خواب را واقعی می داند و نه از دست دادن آن را؛ و چون چنین است، نه از به دست آوردن چیزی سرمست می شود و نه به خاطر از دست دادن چیزی نالان می گردد. توجّه به این بعد از واقعیت، چنین تأثیر ژرفی در روح انسان بر جای می گذارد. به همین جهت، امام صادق علیه السلام به جابر می فرماید: اجعَلِ الدُّنیا مالًا أصَبتَهُ فی مَنامِک ثُمَّ انتَبَهتَ و لَیسَ مَعَک مِنهُ شَیءٌ. هَل هُوَ إلّا ثَوبٌ تَلبَسُهُ فَتُبلِیهُ، أو طَعامٌ یعودُ بَعدُ إلی ما تَعلَمُ؟! فَالعَجَبُ لِقَومٍ حُبِسَ أوَّلُهُم عَن آخِرِهِم، ثُمَّ نودِی فیهِم بِالرَّحیلِ و هُم فی غَفلَهٍ یلعَبونَ.[7]

دنیا را همانند مالی قرار ده که در خواب به دست آورده ای و چون بیدار شدی، چیزی از آن نمی یابی. آیا چیزی جز لباسی است که می پوشی و کهنه می کنی؟ و یا غذایی که می دانی به چه تبدیل می شود؟! شگفتا از گروهی که آغاز و فرجام آنان بسته شده و آوای کوچ، در میان آنان بلند است، در حالی که آنان در بی خبری بازی می کنند.

امام باقر علیه السلام نیز به جابر می فرماید: أنزِلِ الدُّنیا کمَنزِلٍ نَزَلتَهُ ثُمَّ ارتَحَلتَ عَنهُ، أو کمالٍ وَجَدتَهُ فی مَنامِک فَاستَیقَظتَ و لَیسَ مَعَک مِنهُ شَیءٌ، إنّی إنَّما ضَرَبتُ لَک هذا مَثَلًا لِأَنَّها عِندَ أهلِ اللُّبِّ وَالعِلمِ بِاللَّهِ کفَیءِ الظَّلالِ.[8]

دنیا را همانند منزلی قرار ده که در آن فرود آمدی، سپس از آن کوچ کردی، یا همانند مالی قرار ده که در خوابت آن را یافته ای و چون بیدار شدی، چیزی از

آن را با خود ندیدی. همانا من این را به عنوان مَثَل برایت نقل کردم؛ چون دنیا نزد اهل خِرَد و آگاه از خدا همانند سایه است.

در کلام دیگری از امام صادق علیه السلام چنین نقل شده که آن حضرت می فرماید: أنزِلِ الدُّنیا کمَنزِلٍ نَزَلتَهُ فَارتَحَلتَ عَنهُ، أو کمالٍ أصَبتَهُ فی مَنامِک فَاستَیقَظتَ ولَیسَ فی یدِک شَی ءٌ مِنهُ. فَکم مِن حَریصٍ عَلی أمرٍ قَد شَقِی بِهِ حینَ أتاهُ، وکم مِن تارِک لِأَمرٍ قَد سَعِدَ بِهِ حینَ أتاهُ.[9]

دنیا را همانند منزلی قرار ده که در آن فرود آمدی، سپس از آن کوچ کردی، یا همانند مالی قرار ده که در خوابت آن را یافته ای و چون بیدار شدی، چیزی از آن را در دست خود ندیدی. چه بسا کسی که نسبت به چیزی حریص بوده و چون آن را یافته، بدبخت شده و چه بسا کسی که چیزی را ترک کرده و چون به آن رسیده، خوش بخت شده است.

پنج. دنیا را پلی بدانید که از آن می گذرید و دیگر به آن بازنمی گردید

کسی که برای رفتن به یک سفر سیاحتی یا زیارتی باید از رودخانه ای گذر کند، همه توجّه خود را به پل متوج

لینک کمکی