فایل رایگان پاورپوینت نمي از يم تلاش هاي علمي امام حسن عسکري (عليه السلام)

    —         —    

ارتباط با ما     —     لیست پایان‌نامه‌ها

... دانلود ...

بخشی از متن فایل رایگان پاورپوینت نمي از يم تلاش هاي علمي امام حسن عسکري (عليه السلام) :

امام حسن عسکری (ع) در هـشتم ربـیع الثانی(یـا 24 ربیع الاول) سال 232 هـ. ق دیده به جهان گشود. پدر آن بزرگوار امام هادی(ع) و مادرشان«حُدَیثه» از بانوان نیکوکار و دارای بـینش اسلامی و پس از شهادت آن حضرت، پناهگاه و نقطه اتکای شیعیان در آن دوران بحرانی و پر اضطراب بود.[1] مجموع عمر حـضرت عسکری(ع) به 28 سال مـی رسد و آن حـضرت سرانجام در هشتم ربیع الاول 260 هـ. ق به دسیسه معتمد عباسی در شهر سامرا به شهادت رسید.[2]

سخت گیری شدید

خلفای عباسی از هر گونه اعمال فشار و محدودیت نسبت به امامان دریغ نمی کردند. این فشارها و سخت گیری ها در عصر امـام جواد، امام هادی و امام عسکری(ع) در سامرا به اوج خود رسید. شدت این فشارها به قدری بود که سه پیشوای بزرگ شیعه در جوانی به شهادت رسیدند: امام جواد(ع) در سن 25 سالگی، امام هادی(ع) در سن 41 سـالگی و امـام حسن عسکری (ع) در سن 28 سالگی و این حاکی از جوّ پر اختناق آن دوره است.[3] در این میان، محدودیت های دوران امام عسکری(ع) بیش از دو پیشوای دیگر بود. علت اینکه ایشان را عسکری می نامند، این است که حضرت به دستور خلیفه عـباسی در «سـامراء» در محله «عسکر» سکونت اجباری داشت؛[4] زیرا خلیفه از نفوذ و موقعیت مهم اجتماعی امام نگران بود و حضرت را ناگزیر کرده بود که هر هفته روزهای دوشنبه و پنجشنبه در دربار حاضر شود.[5]

فعالیت های علمی امام عـسکری(ع)

حـضرت عسکری(ع) با وجود همه فشارها و مراقبت های بی وقفه حکومت عباسی، ی فعالیت های سیاسی، اجتماعی و علمی بسیاری را در زمینه حفظ اسلام و تشیع و مبارزه با افکار ضداسلامی و ضد شیعی انجام دادند که اهم آنها عـبارتند از:

تـربیت شـاگردان

گرچه حضرت عسکری(ع) بر اثـر مـحدودیت های شـدید حکومت عباسی، موفق به گسترش دانش دامنه دار خود در سطح کل جامعه نشد، ولی در تربیت شاگردانی که هرکدام به سهم خود در نشر و گسترش معارف نـاب تـشیع و رفـع شبهات دشمنان شیعه نقش مهم و به سزایی داشتند، مـوفق گـردید.

شیخ طوسی رحمه الله تعداد شاگردان آن حضرت را بیش از صد نفر ثبت کرده است[6] که در میان آنان چهره های برجسته ای چون: احمد بن اسـحاق اشـعری قـمی، ابوهاشم داود بن قاسم جعفری، عبدالله بن جعفر حمیری، ابوعمرو عثمان بن سـعید عَمری(نائب خاص حضرت حجت)، علی بن جعفر، محمد بن حسن صفار و... به چشم می خورند.[7]

ترغیب نویسندگان

حضرت عسکری(ع) در کنـار تـربیت شـاگردان از تشویق نویسندگان نیز غافل نبودند؛ از جمله داودبن قاسم جعفری می گوید: کتـاب «یـوم و لیله» از یونس آل یقطین را به حضرت عسکری (ع) عرضه داشتم. امام فرمودند: «تَصنیفُ مَن هذا؛ نوشته چه کسـی است؟» گـفتم: نـوشته یونس است. فرمودند: «اَعطاهُ اللّهُ بِکلِّ حَرفٍ نُورا یومَ الْقِیامَهِ؛[8] خداوند در مـقابل هـر حـرف، نوری به او در روز قیامت عطا فرماید..»

البته تمام امامان شیعه بر نویسندگی و کتابت و ترغیب نـویسندگان اهـتمام داشـتند. حضرت صادق (ع) به مفضل بن عمر فرمودند: «اُکتُب وَ بُثَّ عِلْمَک فی اِخوانِک، فَاِن مِتَّ فـَوَرِّث کتـُبَک بَنیک، فَاِنَّهُ یأْتی عَلَی النّاسِ زَمانُ هَرجٍ ما یأْنَسُونَ فیهِ اِلاّ بِکتُبِهِم؛[9] دانشت را بنویس و نـشر بـده! اگـر از دنیا رفتی، فرزندانت وارث کتاب هایت می شوند. به حقیقت زمان هرج ومرجی فرا می رسد که مردم جـز بـر نوشته شان انس نمی گیرند [و توجه نمی کنند]...»

همچنین نقل شده است که برخی از آثار را خـدمت حـضرت عـسکری(ع) عرضه داشتند تا در باره آنها نظر بدهند. حضرت فرمودند: «صَحیحٌ فَاعمَلُوا به؛[10]صحیح است بـدان عـمل کنید!»

بر اثر همین تشویق ها بود که شانزده تن از شاگردان حضرت، دست بـه تـألیف زدنـد و ثمره آن 118 عنوان کتاب شد. از میان آنها علی بن حسن فضّال 36 کتاب، محمد بن حسن صفار 35 کتاب، عـبدالله بن جـعفر حـمیری 19 کتاب، احمد بن ابراهیم 7 کتاب و هارون بن مسلم 6 کتاب دارد.[11] همچنین راویانی که از آن حضرت حدیث نـقل نـموده اند، به 106 تن می رسند.[12]

تدوین کتب

حضرت عسکری (ع) علاوه بر تربیت شاگردان و تشویق نویسندگان، کتب و نامه های فـراوانی را بـرای توسعه علم و دانش و هدایت و راهنمایی جامعه از خود به یادگار گذاشتهاند که به نـمونه هایی اشـاره می شود:

تفسیرالقرآن که حسن بن خالد برادر محمد بن خـالد آن را نـقل کرده اسـت. امروز کتابی با عنوان «تفسیرالامام العسکری (ع).» مـوجود اسـت که عالمان رجال و حدیث بر آن نقدها دارند و آن را غیر از نوشته اصلی می دانند. دو کتـاب «المـنقبه» که مشتمل بر بسیاری از احکام و مـسائل حـلال و حرام اسـت.[13] بـه جز ایـنها کتب دیگری نیز به آن حـضرت مـنسوب است.[14]

نامه های فراوان

در زمان امام حسن عسکری(ع)، تشیع در مناطق مختلف گسترش یـافته و شـیعیان در شهرهائی چون کوفه، بغداد، نیشابور، قـم، آبه (آوه)، مدائن، خراسان، یـمن، ری، آذربـایجان، سامراء، جرجان و بصره متمرکز شـده بـودند. به دلائلی سامرا، کوفه، بغداد، قم و نیشابور از اهمیت ویژه ای برخوردار بودند.[15]

حضرت برای گـسترش فـرهنگ تشیع نامه های فراوانی برای شـیعیان آن شـهرها از جـمله شیعیان قم و آوه[16]، مـردم مـدینه،[17] و نامه ای به «ابن بـابویه» و نـامه مفصلی خطاب به «اسحاق بن اسماعیل» و شیعیان نیشابور نوشته بودند.[18]

در نامه آخر، حضرت پس از توضیح در بـاره نـقش امامت در هدایت امت اسلامی و تشریح ضـرورت و اهـمیت

لینک کمکی